วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย
Journal of the Psychiatrist Association of Thailand
ISSN: 0125-6985
บรรณาธิการ มาโนช หล่อตระกูล
Editor: Manote Lotrakul, M.D.

สภาพครอบครัวและการอบรมเลี้ยงดูวัยรุ่นที่ทำผิดกฎหมาย

Family Status and Child Rearing in Adolescent Delinquency

 ปัทมา ศิริเวช พ.บ. *
สมบูรณ์ อินทรกำเนิด ป.พส.*
อาภา กฤตยานวัช ป.พส. *
เพ็­ศรี ไชยุ ป.พส.*
เนาวรัตน์ อุบลสถิตย์ ป.พส.*
รักษิณา กลับรินทร์ ป.พส.*
จรั­ สุภัทรากุล บธ.บ.*
รักชนก ประสิทธิวงษ์ คศ.บ.*

 * โรงพยาบาลสวนสรา­รม­์ อำเภอพุนพิน สุราษฎร์ธานี 84130

 บทนำ

การกระทำผิดกฎหมาย คือ การไม่ปฏิบัติตามกฎข้อบังคับที่สังคมกำหนดไว้ ¹ ทำให้สู­เสียทั้งทรัพย์สินเงินทอง ชีวิตและร่างกาย และความสงบสุขของบุคคล รัฐต้องสิ้นเปลืองงบประมาณในการดูแลความปลอดภัยของประชาชน แล้วยังต้องมีภาระดูแลผู้กระทำผิดด้วย การกระทำผิดกฎหมายของเด็กไม่ถือว่าเป็นอาช­ากรรมเหมือนผู้ให­่ แต่เรียกว่า การกระทำผิด (delinquency) ² เนื่องจากเด็กขาดความรู้ผิดรู้ชอบ เช่น ทำด้วยความคึกคะนอง และรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เด็กที่กระทำผิดเหล่านี้จะถูกสอบสวนและควบคุมความประพฤติในสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน ซึ่งสถานพินิจฯ มีหน้าที่อบรมผู้กระทำผิดที่มีอายุตั้งแต่ 7-18 ปี

สถิติของสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน จังหวัดสุราษฎร์ธานี เกี่ยวกับการกระทำผิดกฎหมาย ในระยะเวลา 4 ปี ( พ.ศ.2536 - 39) มีจำนวนผู้กระทำผิดดังนี้ พ.ศ.2536 จำนวน 361 คน³ พ.ศ.2537 จำนวน 545 คน พ.ศ.2538 จำนวน 749 คน และ พ.ศ.2539 จำนวน 860 คน⁴ รวมผู้กระทำผิด 2,515 คน เป็นชาย 2,344 คน และห­ิง 171 คน สัดส่วนชายต่อห­ิงประมาณ 13 เท่า และผู้กระทำผิด จำนวน 2,124 คน มีอายุ 15-18 ปี ซึ่งจัดอยู่ในช่วงหนึ่งของวัยรุ่น ส่วนประเภทของการกระทำผิดมากที่สุดเรียงตามลำดับคือ คดีลักทรัพย์ ทำร้ายร่างกาย และใช้สารเสพย์ติด เป็นที่น่าสังเกตว่าการกระทำผิดของวัยรุ่นมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นทุกปี ทั้งนี้อาจเป็นเพราะวัยรุ่นเป็นวัยที่เปลี่ยนแปลงหลายด้าน ทั้งร่างกาย จิตใจ อารมณ์ สติปั­­า ตลอดจนการปรับตัวในสังคม ^5-9 วัยรุ่นที่แก้ไขปั­หา และปรับตัวเข้าสู่ความเป็นผู้ให­่รับผิดชอบตนเองได้ ส่วนมากมีครอบครัวที่มีความรักความอบอุ่น ผูกพันซึ่งกันและกัน ¹⁰ บิดามารดาอบรมเลี้ยงดูด้วยความเอาใจใส่ เข้าใจ ยอมรับความคิดเห็นของวัยรุ่นอย่างมีเหตุผล ซึ่งเป็นลักษณะการอบรมเลี้ยงดูแบบประชาธิปไตย ¹¹ ในทางตรงกันข้ามวัยรุ่นที่ทำผิดกฎหมายส่วนให­่มาจากครอบครัวแตกแยก ¹² คือ บิดามารดาทะเลาะกัน ขัดแย้งอย่างรุนแรง ^13-14 จนในที่สุดต้องแยกทางหรือหย่าร้าง อีกทั้งบิดามารดา อบรมเลี้ยงดูแบบปล่อยปละละเลย ^11-12,15 ไม่เอาใจใส่ ไม่มีระเบียบ ^16-17 ลงโทษโดยขาดเหตุผล ขาดการปลูกฝังคุณธรรมจริยธรรม ทำให้วัยรุ่นขาดที่พึ่ง มีปั­หาในการปรับตัว ^11,14 แสดงออกทางด้านอารมณ์ เช่น หงุดหงิด วิตกกังวล ซึมเศร้า หรือแสดงพฤติกรรมที่สังคมไม่ยอมรับ รวมถึงการเกเร หนีโรงเรียน มีเพศสัมพันธ์ก่อนวัยอันควร บางครั้งก่อปั­หารุนแรงจนถึงขั้น ทำผิดกฎหมาย ^11-14,16 ทำให้วัยรุ่นเสียโอกาสในการศึกษา เสียอนาคต ทำให้ชาติสู­เสียทรัพยากร ที่สำคั­ไปด้วย

วัยรุ่นที่ทำผิดกฎหมายทุกรายที่ถูกสอบสวนและควบคุมความประพฤติในสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน และส่งมาตรวจสุขภาพกายและจิต ที่โรงพยาบาลสวนสรา­รมย์นั้น หากพบความผิดปกติจะได้รับการรักษา จากการสุ่มสัมภาษณ์วัยรุ่นกลุ่มดังกล่าวจำนวน 20 คนพบว่ามีประวัติครอบครัวแตกแยก 10 คน ถูกเพื่อนชักชวน 5 คน และมีภาวะปั­­าอ่อน 1 คนจึงเป็นที่น่าสังเกตว่าลักษณะเหล่านี้น่าจะเป็นสาเหตุสำคั­ที่ทำให้วัยรุ่นทำผิดกฎหมาย แต่อย่างไรก็ตามยังไม่มีข้อมูลที่แน่ชัด จึงได้สำรวจเพื่อศึกษาสภาพครอบครัวและการอบรมเลี้ยงดูที่เกี่ยวข้องกับการกระทำผิดกฎหมายของวัยรุ่น และคาดว่าวัยรุ่นทำผิดกฎหมายเนื่องจากบิดามารดาอบรมเลี้ยงดูแบบปล่อยปละละเลย หรือสมาชิกในครอบครัวมีความรักความผูกพันต่อกันน้อย การวิจัยครั้งนี้พบว่า วัยรุ่นทำผิดกฎหมายมาจากครอบครัวแตกแยก และไม่ได้รับความเอาใจใส่ในเรื่องการคบเพื่อน ดังนั้นควรวางแผนให้ความรู้แก่ผู้ปกครองและเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง เพื่อสามารถช่วยเหลือวัยรุ่นให้มีพฤติกรรมที่เหมาะสม ปรับตัวอยู่ในครอบครัวและสังคมได้อย่างมีความสุข ซึ่งอาจเป็นอีกหนทางหนึ่งที่จะช่วยลดการกระทำผิดกฎหมายของวัยรุ่นได้

 วิธีการศึกษา

การวิจัยนี้เป็นการสำรวจสภาพครอบครัวและการอบรมเลี้ยงดูของกลุ่มวัยรุ่น จำนวน 86 คน ที่ทำผิดกฎหมาย มีภูมิลำเนาจังหวัดสุราษฏร์ธานี และได้รับการดูแลอยู่ในสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน จังหวัดสุราษฎร์ธานี ระหว่างเดือนมกราคม ถึง กรกฎาคม 2540 ขั้นแรก คณะผู้วิจัยได้มีหนังสือถึงผู้พิพากษาหัวหน้าศาลคดีเด็กและเยาวชน จังหวัดสุราษฎร์ธานี เพื่อขอความร่วมมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล โดยการสัมภาษณ์และสอบถาม แบบสัมภาษณ์ มีข้อคำถามซึ่งประกอบด้วย 2 ส่วน คือ ส่วนที่ 1 เป็นข้อมูลทั่วไป มีจำนวน 17 ข้อ เช่น เพศ อายุ การศึกษา รวมถึงประวัติการใช้สารเสพย์ติด และการกระทำผิดกฎหมายของสมาชิกในครอบครัว ส่วนที่ 2 มีจำนวน 3 ข้อ เป็นข้อคำถามเกี่ยวกับการกระทำผิดกฎหมาย แบบสอบถาม แบ่งเป็น 2 ส่วน คือ ส่วนแรกมีจำนวน 8 ข้อ เป็นคำถามเกี่ยวกับสภาพครอบครัว เช่น สถานภาพสมรสของบิดามารดา ความรักความอบอุ่นในครอบครัว เพื่อทราบลักษณะครอบครัวของวัยรุ่น และส่วนที่ 2 มีจำนวน 16 ข้อ ประกอบด้วยคำถามเกี่ยวกับรูปแบบของการอบรมเลี้ยงดูว่าใช้วิธีประชาธิปไตย หรือวิธีปล่อยปละละเลย เพื่อทราบพฤติกรรมของผู้ปกครองในการเลี้ยงดูวัยรุ่น ซึ่งคณะผู้วิจัยได้นำแบบสอบถามเกี่ยวกับการอบรมเลี้ยงดูของ อัจฉรา ทองตัน¹²มาปรับให้เหมาะสม

แบบสัมภาษณ์และแบบสอบถามดังกล่าวนำไปทดสอบกับวัยรุ่นจำนวน 24 คน ที่ผู้ปกครองได้ประกันตัวจากสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน จังหวัดสุราษฏร์ธานี และมาตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลสวนสรา­รมย์ ระหว่างเดือนพฤษภาคม ถึง มิถุนายน 2540 หลังจากทดสอบนำเครื่องมือมาปรับปรุงแก้ไข หาค่าความเชื่อถือ และทำความเข้าใจให้ตรงกัน แล้วจึงนำแบบสัมภาษณ์และแบบสอบถามไปจัดเก็บข้อมูลและรายละเอียดในกลุ่มวัยรุ่นทุกคนที่กำหนดไว้ หลังการสัมภาษณ์ได้ขอความร่วมมือจากวัยรุ่นเหล่านี้ให้ตอบแบบสอบถาม โดยได้อธิบายคำชี้แจงในแบบสอบถามให้วัยรุ่นเข้าใจและให้ตอบแบบสอบถามด้วยตนเอง แล้วรวบรวมข้อมูลทั้งหมด มาตรวจสอบความถูกต้อง ลงรหัสตามคู่มือลงรหัส และวิเคราะห์ด้วยโปรแกรมสำเร็จรูป SPSS เพื่อหาค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานของข้อมูลเกี่ยวกับสภาพครอบครัว และการอบรมเลี้ยงดูที่เกี่ยวข้องกับการกระทำผิดกฎหมายของวัยรุ่น

ผลการศึกษา

วัยรุ่นที่ทำผิดกฎหมาย และเป็นกลุ่มเป้าหมายของการวิจัยนี้คัดเลือกเฉพาะผู้ที่มีภูมิลำเนาจังหวัดสุราษฎร์ธานี อยู่ในการดูแลของสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน จังหวัดสุราษฎร์ธานี ระหว่างเดือนมกราคม ถึงกรกฎาคม 2540 จำนวน 86 คน เป็นชาย 81 คน ห­ิง 5 คน สัดส่วนชายต่อห­ิง 16:1 อายุเฉลี่ย 17 ปี ส่วนให­่นับถือศาสนาพุทธ ผู้กระทำผิดมาจากอำเภอเมือง มากที่สุด ร้อยละ 23.3 และอำเภอพุนพิน ร้อยละ 17.4 มีที่พักอาศัยอยู่ตามเรือกสวนไร่นา ร้อยละ 67.4 รองลงมาคืออาศัยอยู่ในตลาดหรือย่านการค้าธุรกิจ ร้อยละ 16.3. วัยรุ่นส่วนให­่ จบชั้นประถมศึกษา รองลงมาคือจบมัธยมศึกษาตอนต้น. วัยรุ่นเหล่านี้ประกอบอาชีพรับจ้าง มีรายได้เฉลี่ยวันละ 124 บาท รองลงมาเป็นอาชีพเกษตรกรรม มีรายได้เฉลี่ย วันละ 146 บาท. วัยรุ่นที่ไม่ได้ทำงานได้รับค่าใช้จ่ายจากผู้ปกครองเฉลี่ยวันละ 81 บาท และเป็นนักเรียนได้รับค่าใช้จ่ายจากผู้ปกครองเฉลี่ยวันละ 54 บาท

วัยรุ่นกระทำผิดกฎหมายเรียงประเภทคดีตามลำดับความถี่คือลักทรัพย์ ทำร้ายร่างกายผู้อื่น ใช้สารเสพย์ติด และพกพาอาวุธปืน ( ตารางที่ 1 ) สาเหตุที่วัยรุ่นทำผิดคือ ถูกเพื่อนชักชวน จำนวน 22 คน ต้องการเงินหรือทรัพย์หรือถูกจ้างวาน จำนวน 18 คน ใช้สารเสพย์ติด 15 คน ทะเลาะวิวาท แก้แค้น โมโห โกรธ 12 คน รู้เท่าไม่ถึงการณ์ 8 คน นอกจากนั้นยังมีสาเหตุอื่น ๆ เช่น คึกคะนอง ป้องกันตัว มั่วสุมกลุ่มเพื่อนเกเร จำนวน 11 คน วัยรุ่นเหล่านี้กระทำผิดครั้งแรก 61 คน ( ร้อยละ 70.9 ) กระทำผิดซ้ำครั้งที่ 2 จำนวน 21 คน ( ร้อยละ 24.4 ) และครั้งที่ 3 จำนวน 4 คน ( ร้อยละ 4.7 ) จากการสอบถามว่าสมาชิกในครอบครัวมีประวัติทำผิดกฎหมายหรือไม่ ได้รับคำตอบว่า กระทำผิด 27 คน ( ร้อยละ 31.3 ) มีบิดาและพี่ชายกระทำผิดกฎหมาย จำนวนเท่ากัน คือ 10 คน มารดาทำผิดกฎหมาย จำนวน 2 คน และบุคคลอื่น ๆ ในครอบครัวทำความผิด เช่น น้าชาย ปู่ ลุง จำนวน 5 คน

จากการสัมภาษณ์วัยรุ่นพบว่า บิดามารดาส่วนให­่จบชั้นประถมศึกษา รองลงมาคือ ไม่ทราบระดับการศึกษาของบิดามารดา ส่วนการประกอบอาชีพของบิดามารดาพบว่า ประกอบอาชีพ เกษตรกรรมมากที่สุด รองลงมาคือ รับจ้างและค้าขาย จำนวนพี่น้องในครอบครัวของวัยรุ่นที่ มากที่สุดคือ 12 คน เป็นลูกคนเดียว 7 คน โดยเฉลี่ยมีพี่น้องครอบครัวละ 4 คน ความผูกพันระหว่างพี่น้องพบว่า รักใคร่ปรองดองกัน ร้อยละ 57 และขัดแย้งกันเป็นครั้งคราว ร้อยละ 33.7 ส่วนความรักความผูกพันของสมาชิกในครอบครัวอยู่ในระดับปานกลาง ( ร้อยละ 62.8 )

ก่อนทำผิดกฎหมายวัยรุ่นส่วนให­่พักอาศัยอยู่กับบิดามารดา รองลงมาคือ ผู้ปกครอง เช่น น้า ลุง พี่ สถานภาพสมรสของบิดามารดาคือ ส่วนให­่อยู่ด้วยกัน แต่มีอัตราการแยกทาง หย่าร้าง และบิดาหรือมารดาเสียชีวิตค่อนข้างมาก ส่วนความรักความผูกพันของบิดามารดา พบว่ารักใคร่กันดี รองลงมาคือ ทะเลาะกันเป็นครั้งคราว ( ตารางที่ 2 )

การสำรวจความคิดเห็นของวัยรุ่นต่อพฤติกรรมการอบรมเลี้ยงดูของบิดามารดาหรือผู้ปกครอง ซึ่งแบ่งเป็นการอบรมเลี้ยงดูแบบปล่อยปละละเลย กล่าวคือ ไม่สนใจ หรือใช้อารมณ์ ลงโทษดุด่าอย่างรุนแรงโดยขาดเหตุผล และการอบรมเลี้ยงดูแบบประชาธิปไตยคือ เอาใจใส่ ให้ความรักความอบอุ่น มีเหตุผลและยุติธรรม ผลปรากฏว่าคะแนนการอบรมเลี้ยงดูแบบประชาธิปไตยอยู่ในระดับพอใช้ (ตารางที่ 3) ส่วนคะแนนการอบรมเลี้ยงดูแบบปล่อยปละละเลยอยู่ในระดับ ค่อนข้างต่ำ อย่างไรก็ตาม พบว่าวัยรุ่นเหล่านี้ไม่ได้รับการเอาใจใส่จากผู้ปกครองเท่าที่ควรในเรื่อง การคบเพื่อนและการเที่ยวเตร่ (ตารางที่ 4)

สมาชิกในครอบครัวของวัยรุ่นกลุ่มเป้าหมาย ใช้สารเสพย์ติดสูงถึง 60 ครอบครัว ไม่ใช้ 25 ครอบครัว และไม่ทราบว่าใช้หรือไม่ 1 ครอบครัว ผู้ที่ใช้มากที่สุดคือ บิดาจำนวน 47 คน รองลงมาคือ พี่ 24 คน สารเสพย์ติดที่ใช้มากที่สุดในกลุ่มวัยรุ่นคือ บุหรี่ 82 คน รองลงมาคือ ดื่มสุรา 67 คน ดมกาว 41 คน สูบกั­ชา 38 คน สูบผงขาว 18 คน กินยาบ้า 14 คน และใช้สารเสพย์ติดอื่น ๆ เช่น ยาอี พืชกระท่อม ยากล่อมประสาท 12 คน วัยรุ่นกลุ่มนี้ ใช้สารเสพย์ติด 3 ชนิดขึ้นไปมีจำนวนมากถึง 51 คน ( ร้อยละ 59.3 )

วิจารณ์

การศึกษาวัยรุ่นที่ทำผิดกฎหมาย เฉพาะผู้ที่มีภูมิลำเนาในจังหวัดสุราษฎร์ธานี จำนวน 86 คน พบว่าชายทำผิดกฎหมายมากกว่าห­ิง ซึ่งเมื่อเปรียบเทียบกับผลการศึกษาต่าง ๆ ทั้งในและต่างประเทศ พบว่าใกล้เคียงกัน ^14,18-19 ทั้งนี้อาจเป็นเพราะชายมีฮอร์โมน Testosterone ซึ่งเกี่ยวข้องกับพฤติกรรมก้าวร้าว ²⁰ คือ ระดับ testosterone สูงขึ้นในบุคคลที่มีพฤติกรรมก้าวร้าว และการศึกษาของ ศิริบูรณ์ สายโกสุม ¹⁵ ยืนยันว่าเพศชายมีความก้าวร้าวมากกว่าเพศห­ิง ความก้าวร้าวนี้ทำให้ วัยรุ่นขาดการควบคุมตนเอง อีกทั้งบิดามารดาดูแลเข้มงวดวัยรุ่นชายน้อยกว่าห­ิง ทำให้มีโอกาสออกไปเที่ยวนอกบ้าน พบกับสภาพแวดล้อมต่าง ๆ ที่อาจนำไปสู่การกระทำผิดกฎหมายได้ เช่น เที่ยวสถานเริงรมย์ และคบเพื่อนเกเร

ผลการศึกษาที่พบว่า ก่อนที่วัยรุ่นจะทำผิดกฎหมายไม่ได้อยู่กับบิดามารดา บิดามารดาแยกทางหรือหย่าร้างทำให้ครอบครัวแตกแยกนี้เหมือนกับการศึกษาของ อัจฉรา ทองตัน¹² ที่ศึกษาเด็กและเยาวชนในสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชนทั่วประเทศ ครอบครัวแตกแยกเป็นเหตุให้บทบาทของบิดามารดาในครอบครัวเปลี่ยนแปลงไป อาจสลับบทบาทหรือบทบาทที่ทำอยู่บกพร่อง เช่น มารดาต้องมีหน้าที่เป็นหัวหน้าครอบครัวรวมทั้งดูแลบุตร ทำให้ไม่มีเวลาส่งเสริมเด็กให้พัฒนาตามขั้นตอนที่เหมาะสม ²¹ เมื่อเด็กเข้าสู่วัยรุ่นไม่รู้ว่าจะปฏิบัติตนอย่างไร จึงหันไปพึ่งพาเพื่อน ถ้าคบเพื่อนไม่ดีจะก่อให้เกิดผลเสีย ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ของบิดามารดาพบว่า บิดามารดาทะเลาะเบาะแว้ง หรือขัดแย้งรุนแรงจนถึงขั้นต่างคนต่างอยู่ ไม่สนใจกัน ผลการศึกษาคล้ายคลึงกับการศึกษาของ อัจฉรา ทองตัน ¹² และการศึกษาของ Sorensen และ Johnson ¹⁹ ในรัฐ Oregon ประเทศสหรัฐอเมริกา ปั­หาจากบิดามารดาดังกล่าวอาจทำให้วัยรุ่นแสดงพฤติกรรมเกเรจนถึงขั้นทำผิดกฎหมาย โดยยอมเป็นแพะรับบาปหรือตัวปั­หา เพื่อให้บิดามารดามาร่วมกันดูแลตน ทำให้ทั้งสองฝ่ายไม่ต้องจัดการกับความขัดแย้งที่มีต่อกัน ²¹ แต่มาจัดการกับปั­หาของบุตรแทน

การศึกษาในครั้งนี้พบว่า ความรักความผูกพันในครอบครัวอยู่ในระดับปานกลาง ซึ่งต่างจากการศึกษาของ Hoge และคณะ ¹⁴ ที่ศึกษาวัยรุ่นทำผิดกฎหมายในประเทศแคนาดา พบว่าความรักความผูกพันในครอบครัวน้อยเป็นปัจจัยเสี่ยงต่อการกระทำผิดกฎหมายของวัยรุ่น ทั้งนี้ อาจเนื่องจากวัยรุ่นที่คณะผู้วิจัยศึกษาส่วนให­่มีที่พักอาศัยอยู่ตามเรือกสวนไร่นา ซึ่งเป็นสภาพสังคมเกษตรกรรม และสภาพครอบครัวในสังคมเกษตรกรรมเป็นครอบครัวขยาย ²² กล่าวคือ นอกจากบิดามารดา และบุตรแล้ว ยังมี ปู่ ย่า ตา ยาย น้า อา เป็นต้น อยู่ร่วมกัน ถึงแม้ว่าบิดามารดาขัดแย้งกัน ก็ยังมีบุคคลในครอบครัวที่เข้ามาช่วยดูแลเอาใจใส่ ให้ความรักความผูกพันแก่วัยรุ่นได้

ผลการศึกษาเรื่องการอบรมเลี้ยงดูนั้นพบว่า ส่วนให­่บิดามารดาเอาใจใส่วัยรุ่น แต่ยังไม่เป็นประชาธิปไตยเท่าที่ควร และเป็นที่น่าสังเกตว่าบิดามารดาไม่ค่อยสนใจว่าวัยรุ่นจะคบเพื่อนแบบใด หรือเที่ยวเตร่อย่างไร รายงานวิจัยของ Cashwell และ Vacc ²³ พบว่า ถ้าวัยรุ่นคบเพื่อนที่มีพฤติกรรมเบี่ยงเบน เช่น อันธพาลหรือต่อต้านสังคม ก็จะเป็นตัวทำนายที่สำคั­ว่าวัยรุ่นนั้นมักกระทำผิดกฎหมาย นอกจากนั้น Berk ¹³ ได้ศึกษาพัฒนาการของผู้กระทำผิดกฎหมาย เริ่มตั้งแต่วัยเด็กตอนต้น ถ้าเด็กได้รับการอบรมเลี้ยงดูอย่างไม่มีระเบียบและไม่สม่ำเสมอ อีกทั้งครอบครัวมีความขัดแย้ง เด็กเหล่านี้จะมีปั­หาพฤติกรรมเกเร กลุ่มเพื่อนปกติไม่ยอมรับหรือกีดกัน แต่ได้รับการยอมรับในกลุ่มเพื่อนที่มีพฤติกรรมเกเรเหมือนกัน ผลสุดท้ายเด็กเหล่านี้มีโอกาสทำผิดกฎหมาย ดังนั้น บิดามารดาหรือผู้ปกครองควรเอาใจใส่ ให้เวลาแก่เด็ก แสดงความรักความห่วงใย แลกเปลี่ยนความคิดเห็น และความรู้สึกกับเด็กเพื่อให้เข้าใจกัน ตลอดจนผู้ปกครองต้องฝึกทักษะวิธีการอบรมเลี้ยงดูที่ถูกต้อง เช่น ว่ากล่าวตักเตือน หรือลงโทษบุตรอย่างเหมาะสมเมื่อทำผิด ยิ่งกว่านั้นพฤติกรรมของผู้ปกครองจะต้องคงที่สม่ำเสมอ เพื่อบุตรจะได้ปรับตัวและมีพฤติกรรมที่เหมาะสม ในสังคมเช่นกัน

ประเด็นหนึ่งที่สำคั­คือ ประเภทคดีที่วัยรุ่นทำผิดมากที่สุดคือ คดีลักทรัพย์ เป็นที่น่าสังเกตว่าสาเหตุส่วนให­่มาจากการถูกเพื่อนชักชวน อาจเป็นเพราะวัยรุ่นต้องการให้กลุ่มเพื่อนยอมรับ และเพื่อพิสูจน์ว่าตนเองเป็นคนเก่ง จึงยอมทำตามเพื่อนโดยไม่คำนึงว่าถูกต้องหรือไม่ ผลส่วนนี้แตกต่างจากการศึกษาของ อัจฉรา ทองตัน¹² ที่พบว่าสาเหตุคือต้องการเงินหรือทรัพย์สิน ทั้งนี้อาจเนื่องจากรายได้ที่แตกต่างกัน กล่าวคือ วัยรุ่นกลุ่มนี้ได้รับเงินเฉลี่ยถึงวันละ 99 บาทต่อคน ในขณะที่ครอบครัวของวัยรุ่นกลุ่มที่ อัจฉรา ทองตัน¹² ศึกษามีรายได้เพียงวันละประมาณ 68 บาทต่อครอบครัว ส่วนคดีทำร้ายร่างกายพบว่า สาเหตุส่วนให­่คือ ความโกรธ ซึ่งอาจอธิบายว่า เป็นเพราะอารมณ์ของวัยรุ่นไม่คงที่ เปลี่ยนแปลงง่าย วู่วาม หุนหันพลันแล่น ขาดความยั้งคิด นอกจากนั้นลักษณะอื่นๆ ที่พบว่าเกี่ยวข้องกับวัยรุ่นทำผิดกฎหมาย ได้แก่ ประวัติสมาชิกในครอบครัว ทำผิดกฎหมาย และใช้สารเสพย์ติด ซึ่งผลใกล้เคียงกับการศึกษาของ Sorensen และ Johnson ¹⁹ อีกทั้งวัยรุ่นที่คณะผู้วิจัยศึกษานั้นเกือบทุกคนใช้สารเสพย์ติดอย่างน้อย 1 ชนิด ทั้งนี้ อาจเป็นเพราะวัยรุ่นเหล่านี้พบเห็นพฤติกรรมที่ไม่ถูกต้อง และไม่ได้รับการตักเตือนว่าเป็นสิ่งที่ผิด จึงยึดถือเป็นแบบอย่าง ดังนั้น บิดามารดาควรปฏิบัติตนเป็นแบบอย่างที่ดี และให้คำแนะนำวัยรุ่นในเรื่องการคบเพื่อน การควบคุมตนเอง และสอนวิธีระบายอารมณ์โกรธไปในทางสร้างสรรค์ เช่น การเล่นกีฬา การปลูกต้นไม้ การวาดรูป รวมทั้งการสอนให้เคารพกฎระเบียบของสังคม

การศึกษานี้ยังมีข้อจำกัดในเรื่องการกระทำผิดซ้ำของวัยรุ่น ที่พบถึงร้อยละ 29.1 ว่านอกจากศึกษาสภาพครอบครัวและการอบรมเลี้ยงดูแล้ว ยังควรศึกษาปัจจัยอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง เช่น บุคลิกภาพและพฤติกรรมของวัยรุ่นเอง หนังสือพิมพ์ และสื่อโทรทัศน์ที่ยั่วยุ เป็นต้น

การวิจัยครั้งนี้สรุปได้ว่า วัยรุ่นที่ทำผิดกฎหมายมาจากครอบครัวแตกแยก ความรัก ความผูกพันของสมาชิกในครอบครัวอยู่ในระดับปานกลาง อีกทั้งสมาชิกในครอบครัวมีประวัติทำผิดกฎหมาย และใช้สารเสพย์ติดค่อนข้างมาก สำหรับการอบรมเลี้ยงดูบิดามารดาเอาใจใส่วัยรุ่นค่อนข้างมาก แต่วัยรุ่นไม่ได้รับความสนใจเท่าที่ควรในเรื่องการคบเพื่อนและการเที่ยวเตร่ ทำให้วัยรุ่นมีโอกาสคบเพื่อนเกเร และถูกชักชวนไปกระทำผิดได้ง่าย ดังนั้น ควรให้ความรู้แก่บิดามารดาและเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง เพื่ออบรมเลี้ยงดูวัยรุ่นได้ถูกต้อง และให้คำแนะนำแก่วัยรุ่นในเรื่องการเลือกคบเพื่อน และการเคารพกฎระเบียบของสังคม ซึ่งเป็นหนทางหนึ่งที่จะป้องกันและลดการกระทำผิดกฎหมายของวัยรุ่นได้

กิตติกรรมประกาศ

คณะผู้วิจัยขอขอบคุณ คณะวิทยากรหลักสูตร"นักวิจัยสาธาณสุขมือทอง" ศ.ดร. เวคิน นพนิตย์ ดร.อนุชิต ล้ำยอดมรรคผลดร.ถนอมวงศ์ ล้ำยอดมรรคผล พ.อ. ดร.ชัยณรงค์ เชิดชู และนางวนัสรา เชาวน์นิยม ที่ให้คำแนะนำที่เป็นประโยชน์ในการวิจัยครั้งนี้ ตลอดจน รศ.พ­.อลิสา วัชรสินธุ ที่ช่วยตรวจสอบความเที่ยงตรงของเนื้อหาในแบบสัมภาษณ์และแบบสอบถาม

เอกสารอ้างอิง

1. ประทักษ์ ลิขิตเลอสรวง. ความรู้เบื้องต้นทางกฎหมายเกี่ยวกับนิติจิตเวชศาสตร์. วารสารโรงพยาบาลนิติจิตเวช 2536; 2(1): 9-21.

2. ประทักษ์ ลิขิตเลอสรวง. กฎหมายเกี่ยวกับนิติจิตเวชเด็ก. วารสารโรงพยาบาลนิติจิตเวช 2535; 1(2): 20-5.

3. สถิติการรับตัวเด็กและเยาวชนระหว่าง สอบสวน พิจารณาและฝึกอบรม. สถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน จังหวัดสุราษฎร์ธานี 2536.

4. สถิติการรับเด็กและเยาวชนระหว่าง สอบสวน พิจารณาและฝึกอบรม. สถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน จังหวัดสุราษฎร์ธานี 2537 - 2539.

5. ศรีธรรม ธนะภูมิ. พัฒนาการทางอารมณ์และบุคลิกภาพ. กรุงเทพมหานคร: ชวนพิมพ์การพิมพ์, 2535: 74-83.

6. ดวงใจ กสานติกุล. วัยรุ่น. ใน : เกษม ตันติผลาชีวะ , บรรณาธิการ. ตำราจิตเวชศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 2 . กรุงเทพมหานคร:โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2536: 818-51.

7. ดวงใจ กสานติกุล. วัยรุ่น. ใน : วันเพ็­ บุ­ประกอบ , อัมพล สูอำพัน, นงพงา ลิ้มสุวรรณ, บรรณาธิการ. จิตเวชเด็กสำหรับกุมารแพทย์. กรุงเทพมหานคร: ชวนพิมพ์การพิมพ์, 2538: 40-51.

8. วันเพ็­ บุ­ประกอบ. การพัฒนาบุคลิกภาพ. ใน : เกษม ตันติผลาชีวะ, บรรณาธิการ. ตำราจิตเวชศาสตร์ พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร :โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2536:139-73.

9. Lewis M, Volkmar FR. Adolescence. In : Clinical aspects of child and adolescent development. 3 rd ed . London: Lea and Febiger, 1990:211-52.

10. กิติพัฒน์ นนทปัทมะดุลย์. ครอบครัวที่มีคุณภาพ. กรมประชาสงเคราะห์ 2529; 29(6) : 26-30.

11. วราภรณ์ รักวิจัย. การอบรมเลี้ยงดูเด็กปฐมวัย. กรุงเทพมหานคร: แสงศิลป์การพิมพ์, 2533:11-52.

12. อัจฉรา ทองตัน. การกระทำผิดของเด็กและเยาวชนในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ปริ­­าสังคมศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาอาช­าวิทยาและงานยุติธรรม. นครปฐม: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล, 2536 : 146 หน้า.

13. Berk LE. Juvenile delinquency, moral development. In : Child development. 3rd ed . Boston : Allyn and Bacon , 1994 : 510-1.

14. Hoge RD, Andrews DA, Leschied AW. An investigation of risk and protective factors in a sample of youthful offenders. J Child Psychol Psychiary 1996; 37: 419-24.

15. ศิริบูรณ์ สายโกสุม. ความสัมพันธ์ในครอบครัวและความก้าวร้าวของวัยรุ่น. วารสารรามคำแหง ฉบับศึกษาศาสตร์ 2534; 14(3) : 108-17.

16. Sampson RJ, Laub JH. Urban poverty and the family context of delinquency : a new look at structure and process in a classic study. Child Dev 1994 ; 65: 523-40.

17. Spender Q, Scott S. Conduct disorder. Curr Opin Psychiatry 1996 ; 9: 273- 7.

18. ขัตติยา รัตนดิลก. ลักษณะทางสังคม จิตใจของเยาวชนผู้กระทำผิดซ้ำ ณ สถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชนกลาง : ศึกษากรณีบ้านกรุณาและบ้านปราณี. วารสารจิตวิทยาคลินิก 2539 ; 27(2) : 50-60.

19. Sorensen E, Johnson E. Subtypes of incarcerated delinquents constructed via cluster analysis. J Child Psychol Psychiatry 1996; 37: 293-303.

20. Lion JR. Aggression. In : Kaplan, HI , Sadock, BJ, eds. Comprehensive textbook of psychiatry, 6 th ed. Baltimore: Williams & Wilkins, 1995: 310-7.

21. อุมาพร ตรังคสมบัติ. ครอบครัวบำบัด : ทางเลือกใหม่ในการแก้ปั­หาของเด็ก. กรมประชาสงเคราะห์ 2536 ; 36(2) : 36-44.

22. ยศ สันตสมบัติ. มนุษย์กับวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2537: 95-120.

23. Cashwell CS ,Vacc NA : Family functioning and risk behaviors: influences on adolescent delinquency. J School Counselor 1996; 44: 105-14.

 ตารางที่ 1 จำนวนและร้อยละของวัยรุ่นกระทำผิดกฎหมายจำแนกตามประเภทคดี

ตารางที่ 3 ค่าร้อยละ ( ความถี่ ) ของการอบรมเลี้ยงดูวัยรุ่นแบบประชาธิปไตย ( จำนวน=86 )

 ตารางที่ 4 ค่าร้อยละ ( ความถี่ ) ของการอบรมเลี้ยงดูวัยรุ่นแบบปล่อยปละละเลย (จำนวน=86)

วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย 2541; 43(3): 217-25.

สภาพครอบครัวและการอบรมเลี้ยงดูวัยรุ่นที่ทำผิดกฎหมาย

Family Status and Child Rearing in Adolescent Delinquency

 ปัทมา ศิริเวช พ.บ. *
สมบูรณ์ อินทรกำเนิด ป.พส.*
อาภา กฤตยานวัช ป.พส. *
เพ็­ศรี ไชยุ ป.พส.*
เนาวรัตน์ อุบลสถิตย์ ป.พส.*
รักษิณา กลับรินทร์ ป.พส.*
จรั­ สุภัทรากุล บธ.บ.*
รักชนก ประสิทธิวงษ์ คศ.บ.*

 * โรงพยาบาลสวนสรา­รม­์ อำเภอพุนพิน สุราษฎร์ธานี 84130

 บทนำ

การกระทำผิดกฎหมาย คือ การไม่ปฏิบัติตามกฎข้อบังคับที่สังคมกำหนดไว้ ¹ ทำให้สู­เสียทั้งทรัพย์สินเงินทอง ชีวิตและร่างกาย และความสงบสุขของบุคคล รัฐต้องสิ้นเปลืองงบประมาณในการดูแลความปลอดภัยของประชาชน แล้วยังต้องมีภาระดูแลผู้กระทำผิดด้วย การกระทำผิดกฎหมายของเด็กไม่ถือว่าเป็นอาช­ากรรมเหมือนผู้ให­่ แต่เรียกว่า การกระทำผิด (delinquency) ² เนื่องจากเด็กขาดความรู้ผิดรู้ชอบ เช่น ทำด้วยความคึกคะนอง และรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เด็กที่กระทำผิดเหล่านี้จะถูกสอบสวนและควบคุมความประพฤติในสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน ซึ่งสถานพินิจฯ มีหน้าที่อบรมผู้กระทำผิดที่มีอายุตั้งแต่ 7-18 ปี

สถิติของสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน จังหวัดสุราษฎร์ธานี เกี่ยวกับการกระทำผิดกฎหมาย ในระยะเวลา 4 ปี ( พ.ศ.2536 - 39) มีจำนวนผู้กระทำผิดดังนี้ พ.ศ.2536 จำนวน 361 คน³ พ.ศ.2537 จำนวน 545 คน พ.ศ.2538 จำนวน 749 คน และ พ.ศ.2539 จำนวน 860 คน⁴ รวมผู้กระทำผิด 2,515 คน เป็นชาย 2,344 คน และห­ิง 171 คน สัดส่วนชายต่อห­ิงประมาณ 13 เท่า และผู้กระทำผิด จำนวน 2,124 คน มีอายุ 15-18 ปี ซึ่งจัดอยู่ในช่วงหนึ่งของวัยรุ่น ส่วนประเภทของการกระทำผิดมากที่สุดเรียงตามลำดับคือ คดีลักทรัพย์ ทำร้ายร่างกาย และใช้สารเสพย์ติด เป็นที่น่าสังเกตว่าการกระทำผิดของวัยรุ่นมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นทุกปี ทั้งนี้อาจเป็นเพราะวัยรุ่นเป็นวัยที่เปลี่ยนแปลงหลายด้าน ทั้งร่างกาย จิตใจ อารมณ์ สติปั­­า ตลอดจนการปรับตัวในสังคม ^5-9 วัยรุ่นที่แก้ไขปั­หา และปรับตัวเข้าสู่ความเป็นผู้ให­่รับผิดชอบตนเองได้ ส่วนมากมีครอบครัวที่มีความรักความอบอุ่น ผูกพันซึ่งกันและกัน ¹⁰ บิดามารดาอบรมเลี้ยงดูด้วยความเอาใจใส่ เข้าใจ ยอมรับความคิดเห็นของวัยรุ่นอย่างมีเหตุผล ซึ่งเป็นลักษณะการอบรมเลี้ยงดูแบบประชาธิปไตย ¹¹ ในทางตรงกันข้ามวัยรุ่นที่ทำผิดกฎหมายส่วนให­่มาจากครอบครัวแตกแยก ¹² คือ บิดามารดาทะเลาะกัน ขัดแย้งอย่างรุนแรง ^13-14 จนในที่สุดต้องแยกทางหรือหย่าร้าง อีกทั้งบิดามารดา อบรมเลี้ยงดูแบบปล่อยปละละเลย ^11-12,15 ไม่เอาใจใส่ ไม่มีระเบียบ ^16-17 ลงโทษโดยขาดเหตุผล ขาดการปลูกฝังคุณธรรมจริยธรรม ทำให้วัยรุ่นขาดที่พึ่ง มีปั­หาในการปรับตัว ^11,14 แสดงออกทางด้านอารมณ์ เช่น หงุดหงิด วิตกกังวล ซึมเศร้า หรือแสดงพฤติกรรมที่สังคมไม่ยอมรับ รวมถึงการเกเร หนีโรงเรียน มีเพศสัมพันธ์ก่อนวัยอันควร บางครั้งก่อปั­หารุนแรงจนถึงขั้น ทำผิดกฎหมาย ^11-14,16 ทำให้วัยรุ่นเสียโอกาสในการศึกษา เสียอนาคต ทำให้ชาติสู­เสียทรัพยากร ที่สำคั­ไปด้วย

วัยรุ่นที่ทำผิดกฎหมายทุกรายที่ถูกสอบสวนและควบคุมความประพฤติในสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน และส่งมาตรวจสุขภาพกายและจิต ที่โรงพยาบาลสวนสรา­รมย์นั้น หากพบความผิดปกติจะได้รับการรักษา จากการสุ่มสัมภาษณ์วัยรุ่นกลุ่มดังกล่าวจำนวน 20 คนพบว่ามีประวัติครอบครัวแตกแยก 10 คน ถูกเพื่อนชักชวน 5 คน และมีภาวะปั­­าอ่อน 1 คนจึงเป็นที่น่าสังเกตว่าลักษณะเหล่านี้น่าจะเป็นสาเหตุสำคั­ที่ทำให้วัยรุ่นทำผิดกฎหมาย แต่อย่างไรก็ตามยังไม่มีข้อมูลที่แน่ชัด จึงได้สำรวจเพื่อศึกษาสภาพครอบครัวและการอบรมเลี้ยงดูที่เกี่ยวข้องกับการกระทำผิดกฎหมายของวัยรุ่น และคาดว่าวัยรุ่นทำผิดกฎหมายเนื่องจากบิดามารดาอบรมเลี้ยงดูแบบปล่อยปละละเลย หรือสมาชิกในครอบครัวมีความรักความผูกพันต่อกันน้อย การวิจัยครั้งนี้พบว่า วัยรุ่นทำผิดกฎหมายมาจากครอบครัวแตกแยก และไม่ได้รับความเอาใจใส่ในเรื่องการคบเพื่อน ดังนั้นควรวางแผนให้ความรู้แก่ผู้ปกครองและเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง เพื่อสามารถช่วยเหลือวัยรุ่นให้มีพฤติกรรมที่เหมาะสม ปรับตัวอยู่ในครอบครัวและสังคมได้อย่างมีความสุข ซึ่งอาจเป็นอีกหนทางหนึ่งที่จะช่วยลดการกระทำผิดกฎหมายของวัยรุ่นได้

 วิธีการศึกษา

การวิจัยนี้เป็นการสำรวจสภาพครอบครัวและการอบรมเลี้ยงดูของกลุ่มวัยรุ่น จำนวน 86 คน ที่ทำผิดกฎหมาย มีภูมิลำเนาจังหวัดสุราษฏร์ธานี และได้รับการดูแลอยู่ในสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน จังหวัดสุราษฎร์ธานี ระหว่างเดือนมกราคม ถึง กรกฎาคม 2540 ขั้นแรก คณะผู้วิจัยได้มีหนังสือถึงผู้พิพากษาหัวหน้าศาลคดีเด็กและเยาวชน จังหวัดสุราษฎร์ธานี เพื่อขอความร่วมมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล โดยการสัมภาษณ์และสอบถาม แบบสัมภาษณ์ มีข้อคำถามซึ่งประกอบด้วย 2 ส่วน คือ ส่วนที่ 1 เป็นข้อมูลทั่วไป มีจำนวน 17 ข้อ เช่น เพศ อายุ การศึกษา รวมถึงประวัติการใช้สารเสพย์ติด และการกระทำผิดกฎหมายของสมาชิกในครอบครัว ส่วนที่ 2 มีจำนวน 3 ข้อ เป็นข้อคำถามเกี่ยวกับการกระทำผิดกฎหมาย แบบสอบถาม แบ่งเป็น 2 ส่วน คือ ส่วนแรกมีจำนวน 8 ข้อ เป็นคำถามเกี่ยวกับสภาพครอบครัว เช่น สถานภาพสมรสของบิดามารดา ความรักความอบอุ่นในครอบครัว เพื่อทราบลักษณะครอบครัวของวัยรุ่น และส่วนที่ 2 มีจำนวน 16 ข้อ ประกอบด้วยคำถามเกี่ยวกับรูปแบบของการอบรมเลี้ยงดูว่าใช้วิธีประชาธิปไตย หรือวิธีปล่อยปละละเลย เพื่อทราบพฤติกรรมของผู้ปกครองในการเลี้ยงดูวัยรุ่น ซึ่งคณะผู้วิจัยได้นำแบบสอบถามเกี่ยวกับการอบรมเลี้ยงดูของ อัจฉรา ทองตัน¹²มาปรับให้เหมาะสม

แบบสัมภาษณ์และแบบสอบถามดังกล่าวนำไปทดสอบกับวัยรุ่นจำนวน 24 คน ที่ผู้ปกครองได้ประกันตัวจากสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน จังหวัดสุราษฏร์ธานี และมาตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลสวนสรา­รมย์ ระหว่างเดือนพฤษภาคม ถึง มิถุนายน 2540 หลังจากทดสอบนำเครื่องมือมาปรับปรุงแก้ไข หาค่าความเชื่อถือ และทำความเข้าใจให้ตรงกัน แล้วจึงนำแบบสัมภาษณ์และแบบสอบถามไปจัดเก็บข้อมูลและรายละเอียดในกลุ่มวัยรุ่นทุกคนที่กำหนดไว้ หลังการสัมภาษณ์ได้ขอความร่วมมือจากวัยรุ่นเหล่านี้ให้ตอบแบบสอบถาม โดยได้อธิบายคำชี้แจงในแบบสอบถามให้วัยรุ่นเข้าใจและให้ตอบแบบสอบถามด้วยตนเอง แล้วรวบรวมข้อมูลทั้งหมด มาตรวจสอบความถูกต้อง ลงรหัสตามคู่มือลงรหัส และวิเคราะห์ด้วยโปรแกรมสำเร็จรูป SPSS เพื่อหาค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานของข้อมูลเกี่ยวกับสภาพครอบครัว และการอบรมเลี้ยงดูที่เกี่ยวข้องกับการกระทำผิดกฎหมายของวัยรุ่น

ผลการศึกษา

วัยรุ่นที่ทำผิดกฎหมาย และเป็นกลุ่มเป้าหมายของการวิจัยนี้คัดเลือกเฉพาะผู้ที่มีภูมิลำเนาจังหวัดสุราษฎร์ธานี อยู่ในการดูแลของสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน จังหวัดสุราษฎร์ธานี ระหว่างเดือนมกราคม ถึงกรกฎาคม 2540 จำนวน 86 คน เป็นชาย 81 คน ห­ิง 5 คน สัดส่วนชายต่อห­ิง 16:1 อายุเฉลี่ย 17 ปี ส่วนให­่นับถือศาสนาพุทธ ผู้กระทำผิดมาจากอำเภอเมือง มากที่สุด ร้อยละ 23.3 และอำเภอพุนพิน ร้อยละ 17.4 มีที่พักอาศัยอยู่ตามเรือกสวนไร่นา ร้อยละ 67.4 รองลงมาคืออาศัยอยู่ในตลาดหรือย่านการค้าธุรกิจ ร้อยละ 16.3. วัยรุ่นส่วนให­่ จบชั้นประถมศึกษา รองลงมาคือจบมัธยมศึกษาตอนต้น. วัยรุ่นเหล่านี้ประกอบอาชีพรับจ้าง มีรายได้เฉลี่ยวันละ 124 บาท รองลงมาเป็นอาชีพเกษตรกรรม มีรายได้เฉลี่ย วันละ 146 บาท. วัยรุ่นที่ไม่ได้ทำงานได้รับค่าใช้จ่ายจากผู้ปกครองเฉลี่ยวันละ 81 บาท และเป็นนักเรียนได้รับค่าใช้จ่ายจากผู้ปกครองเฉลี่ยวันละ 54 บาท

วัยรุ่นกระทำผิดกฎหมายเรียงประเภทคดีตามลำดับความถี่คือลักทรัพย์ ทำร้ายร่างกายผู้อื่น ใช้สารเสพย์ติด และพกพาอาวุธปืน ( ตารางที่ 1 ) สาเหตุที่วัยรุ่นทำผิดคือ ถูกเพื่อนชักชวน จำนวน 22 คน ต้องการเงินหรือทรัพย์หรือถูกจ้างวาน จำนวน 18 คน ใช้สารเสพย์ติด 15 คน ทะเลาะวิวาท แก้แค้น โมโห โกรธ 12 คน รู้เท่าไม่ถึงการณ์ 8 คน นอกจากนั้นยังมีสาเหตุอื่น ๆ เช่น คึกคะนอง ป้องกันตัว มั่วสุมกลุ่มเพื่อนเกเร จำนวน 11 คน วัยรุ่นเหล่านี้กระทำผิดครั้งแรก 61 คน ( ร้อยละ 70.9 ) กระทำผิดซ้ำครั้งที่ 2 จำนวน 21 คน ( ร้อยละ 24.4 ) และครั้งที่ 3 จำนวน 4 คน ( ร้อยละ 4.7 ) จากการสอบถามว่าสมาชิกในครอบครัวมีประวัติทำผิดกฎหมายหรือไม่ ได้รับคำตอบว่า กระทำผิด 27 คน ( ร้อยละ 31.3 ) มีบิดาและพี่ชายกระทำผิดกฎหมาย จำนวนเท่ากัน คือ 10 คน มารดาทำผิดกฎหมาย จำนวน 2 คน และบุคคลอื่น ๆ ในครอบครัวทำความผิด เช่น น้าชาย ปู่ ลุง จำนวน 5 คน

จากการสัมภาษณ์วัยรุ่นพบว่า บิดามารดาส่วนให­่จบชั้นประถมศึกษา รองลงมาคือ ไม่ทราบระดับการศึกษาของบิดามารดา ส่วนการประกอบอาชีพของบิดามารดาพบว่า ประกอบอาชีพ เกษตรกรรมมากที่สุด รองลงมาคือ รับจ้างและค้าขาย จำนวนพี่น้องในครอบครัวของวัยรุ่นที่ มากที่สุดคือ 12 คน เป็นลูกคนเดียว 7 คน โดยเฉลี่ยมีพี่น้องครอบครัวละ 4 คน ความผูกพันระหว่างพี่น้องพบว่า รักใคร่ปรองดองกัน ร้อยละ 57 และขัดแย้งกันเป็นครั้งคราว ร้อยละ 33.7 ส่วนความรักความผูกพันของสมาชิกในครอบครัวอยู่ในระดับปานกลาง ( ร้อยละ 62.8 )

ก่อนทำผิดกฎหมายวัยรุ่นส่วนให­่พักอาศัยอยู่กับบิดามารดา รองลงมาคือ ผู้ปกครอง เช่น น้า ลุง พี่ สถานภาพสมรสของบิดามารดาคือ ส่วนให­่อยู่ด้วยกัน แต่มีอัตราการแยกทาง หย่าร้าง และบิดาหรือมารดาเสียชีวิตค่อนข้างมาก ส่วนความรักความผูกพันของบิดามารดา พบว่ารักใคร่กันดี รองลงมาคือ ทะเลาะกันเป็นครั้งคราว ( ตารางที่ 2 )

การสำรวจความคิดเห็นของวัยรุ่นต่อพฤติกรรมการอบรมเลี้ยงดูของบิดามารดาหรือผู้ปกครอง ซึ่งแบ่งเป็นการอบรมเลี้ยงดูแบบปล่อยปละละเลย กล่าวคือ ไม่สนใจ หรือใช้อารมณ์ ลงโทษดุด่าอย่างรุนแรงโดยขาดเหตุผล และการอบรมเลี้ยงดูแบบประชาธิปไตยคือ เอาใจใส่ ให้ความรักความอบอุ่น มีเหตุผลและยุติธรรม ผลปรากฏว่าคะแนนการอบรมเลี้ยงดูแบบประชาธิปไตยอยู่ในระดับพอใช้ (ตารางที่ 3) ส่วนคะแนนการอบรมเลี้ยงดูแบบปล่อยปละละเลยอยู่ในระดับ ค่อนข้างต่ำ อย่างไรก็ตาม พบว่าวัยรุ่นเหล่านี้ไม่ได้รับการเอาใจใส่จากผู้ปกครองเท่าที่ควรในเรื่อง การคบเพื่อนและการเที่ยวเตร่ (ตารางที่ 4)

สมาชิกในครอบครัวของวัยรุ่นกลุ่มเป้าหมาย ใช้สารเสพย์ติดสูงถึง 60 ครอบครัว ไม่ใช้ 25 ครอบครัว และไม่ทราบว่าใช้หรือไม่ 1 ครอบครัว ผู้ที่ใช้มากที่สุดคือ บิดาจำนวน 47 คน รองลงมาคือ พี่ 24 คน สารเสพย์ติดที่ใช้มากที่สุดในกลุ่มวัยรุ่นคือ บุหรี่ 82 คน รองลงมาคือ ดื่มสุรา 67 คน ดมกาว 41 คน สูบกั­ชา 38 คน สูบผงขาว 18 คน กินยาบ้า 14 คน และใช้สารเสพย์ติดอื่น ๆ เช่น ยาอี พืชกระท่อม ยากล่อมประสาท 12 คน วัยรุ่นกลุ่มนี้ ใช้สารเสพย์ติด 3 ชนิดขึ้นไปมีจำนวนมากถึง 51 คน ( ร้อยละ 59.3 )

วิจารณ์

การศึกษาวัยรุ่นที่ทำผิดกฎหมาย เฉพาะผู้ที่มีภูมิลำเนาในจังหวัดสุราษฎร์ธานี จำนวน 86 คน พบว่าชายทำผิดกฎหมายมากกว่าห­ิง ซึ่งเมื่อเปรียบเทียบกับผลการศึกษาต่าง ๆ ทั้งในและต่างประเทศ พบว่าใกล้เคียงกัน ^14,18-19 ทั้งนี้อาจเป็นเพราะชายมีฮอร์โมน Testosterone ซึ่งเกี่ยวข้องกับพฤติกรรมก้าวร้าว ²⁰ คือ ระดับ testosterone สูงขึ้นในบุคคลที่มีพฤติกรรมก้าวร้าว และการศึกษาของ ศิริบูรณ์ สายโกสุม ¹⁵ ยืนยันว่าเพศชายมีความก้าวร้าวมากกว่าเพศห­ิง ความก้าวร้าวนี้ทำให้ วัยรุ่นขาดการควบคุมตนเอง อีกทั้งบิดามารดาดูแลเข้มงวดวัยรุ่นชายน้อยกว่าห­ิง ทำให้มีโอกาสออกไปเที่ยวนอกบ้าน พบกับสภาพแวดล้อมต่าง ๆ ที่อาจนำไปสู่การกระทำผิดกฎหมายได้ เช่น เที่ยวสถานเริงรมย์ และคบเพื่อนเกเร

ผลการศึกษาที่พบว่า ก่อนที่วัยรุ่นจะทำผิดกฎหมายไม่ได้อยู่กับบิดามารดา บิดามารดาแยกทางหรือหย่าร้างทำให้ครอบครัวแตกแยกนี้เหมือนกับการศึกษาของ อัจฉรา ทองตัน¹² ที่ศึกษาเด็กและเยาวชนในสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชนทั่วประเทศ ครอบครัวแตกแยกเป็นเหตุให้บทบาทของบิดามารดาในครอบครัวเปลี่ยนแปลงไป อาจสลับบทบาทหรือบทบาทที่ทำอยู่บกพร่อง เช่น มารดาต้องมีหน้าที่เป็นหัวหน้าครอบครัวรวมทั้งดูแลบุตร ทำให้ไม่มีเวลาส่งเสริมเด็กให้พัฒนาตามขั้นตอนที่เหมาะสม ²¹ เมื่อเด็กเข้าสู่วัยรุ่นไม่รู้ว่าจะปฏิบัติตนอย่างไร จึงหันไปพึ่งพาเพื่อน ถ้าคบเพื่อนไม่ดีจะก่อให้เกิดผลเสีย ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ของบิดามารดาพบว่า บิดามารดาทะเลาะเบาะแว้ง หรือขัดแย้งรุนแรงจนถึงขั้นต่างคนต่างอยู่ ไม่สนใจกัน ผลการศึกษาคล้ายคลึงกับการศึกษาของ อัจฉรา ทองตัน ¹² และการศึกษาของ Sorensen และ Johnson ¹⁹ ในรัฐ Oregon ประเทศสหรัฐอเมริกา ปั­หาจากบิดามารดาดังกล่าวอาจทำให้วัยรุ่นแสดงพฤติกรรมเกเรจนถึงขั้นทำผิดกฎหมาย โดยยอมเป็นแพะรับบาปหรือตัวปั­หา เพื่อให้บิดามารดามาร่วมกันดูแลตน ทำให้ทั้งสองฝ่ายไม่ต้องจัดการกับความขัดแย้งที่มีต่อกัน ²¹ แต่มาจัดการกับปั­หาของบุตรแทน

การศึกษาในครั้งนี้พบว่า ความรักความผูกพันในครอบครัวอยู่ในระดับปานกลาง ซึ่งต่างจากการศึกษาของ Hoge และคณะ ¹⁴ ที่ศึกษาวัยรุ่นทำผิดกฎหมายในประเทศแคนาดา พบว่าความรักความผูกพันในครอบครัวน้อยเป็นปัจจัยเสี่ยงต่อการกระทำผิดกฎหมายของวัยรุ่น ทั้งนี้ อาจเนื่องจากวัยรุ่นที่คณะผู้วิจัยศึกษาส่วนให­่มีที่พักอาศัยอยู่ตามเรือกสวนไร่นา ซึ่งเป็นสภาพสังคมเกษตรกรรม และสภาพครอบครัวในสังคมเกษตรกรรมเป็นครอบครัวขยาย ²² กล่าวคือ นอกจากบิดามารดา และบุตรแล้ว ยังมี ปู่ ย่า ตา ยาย น้า อา เป็นต้น อยู่ร่วมกัน ถึงแม้ว่าบิดามารดาขัดแย้งกัน ก็ยังมีบุคคลในครอบครัวที่เข้ามาช่วยดูแลเอาใจใส่ ให้ความรักความผูกพันแก่วัยรุ่นได้

ผลการศึกษาเรื่องการอบรมเลี้ยงดูนั้นพบว่า ส่วนให­่บิดามารดาเอาใจใส่วัยรุ่น แต่ยังไม่เป็นประชาธิปไตยเท่าที่ควร และเป็นที่น่าสังเกตว่าบิดามารดาไม่ค่อยสนใจว่าวัยรุ่นจะคบเพื่อนแบบใด หรือเที่ยวเตร่อย่างไร รายงานวิจัยของ Cashwell และ Vacc ²³ พบว่า ถ้าวัยรุ่นคบเพื่อนที่มีพฤติกรรมเบี่ยงเบน เช่น อันธพาลหรือต่อต้านสังคม ก็จะเป็นตัวทำนายที่สำคั­ว่าวัยรุ่นนั้นมักกระทำผิดกฎหมาย นอกจากนั้น Berk ¹³ ได้ศึกษาพัฒนาการของผู้กระทำผิดกฎหมาย เริ่มตั้งแต่วัยเด็กตอนต้น ถ้าเด็กได้รับการอบรมเลี้ยงดูอย่างไม่มีระเบียบและไม่สม่ำเสมอ อีกทั้งครอบครัวมีความขัดแย้ง เด็กเหล่านี้จะมีปั­หาพฤติกรรมเกเร กลุ่มเพื่อนปกติไม่ยอมรับหรือกีดกัน แต่ได้รับการยอมรับในกลุ่มเพื่อนที่มีพฤติกรรมเกเรเหมือนกัน ผลสุดท้ายเด็กเหล่านี้มีโอกาสทำผิดกฎหมาย ดังนั้น บิดามารดาหรือผู้ปกครองควรเอาใจใส่ ให้เวลาแก่เด็ก แสดงความรักความห่วงใย แลกเปลี่ยนความคิดเห็น และความรู้สึกกับเด็กเพื่อให้เข้าใจกัน ตลอดจนผู้ปกครองต้องฝึกทักษะวิธีการอบรมเลี้ยงดูที่ถูกต้อง เช่น ว่ากล่าวตักเตือน หรือลงโทษบุตรอย่างเหมาะสมเมื่อทำผิด ยิ่งกว่านั้นพฤติกรรมของผู้ปกครองจะต้องคงที่สม่ำเสมอ เพื่อบุตรจะได้ปรับตัวและมีพฤติกรรมที่เหมาะสม ในสังคมเช่นกัน

ประเด็นหนึ่งที่สำคั­คือ ประเภทคดีที่วัยรุ่นทำผิดมากที่สุดคือ คดีลักทรัพย์ เป็นที่น่าสังเกตว่าสาเหตุส่วนให­่มาจากการถูกเพื่อนชักชวน อาจเป็นเพราะวัยรุ่นต้องการให้กลุ่มเพื่อนยอมรับ และเพื่อพิสูจน์ว่าตนเองเป็นคนเก่ง จึงยอมทำตามเพื่อนโดยไม่คำนึงว่าถูกต้องหรือไม่ ผลส่วนนี้แตกต่างจากการศึกษาของ อัจฉรา ทองตัน¹² ที่พบว่าสาเหตุคือต้องการเงินหรือทรัพย์สิน ทั้งนี้อาจเนื่องจากรายได้ที่แตกต่างกัน กล่าวคือ วัยรุ่นกลุ่มนี้ได้รับเงินเฉลี่ยถึงวันละ 99 บาทต่อคน ในขณะที่ครอบครัวของวัยรุ่นกลุ่มที่ อัจฉรา ทองตัน¹² ศึกษามีรายได้เพียงวันละประมาณ 68 บาทต่อครอบครัว ส่วนคดีทำร้ายร่างกายพบว่า สาเหตุส่วนให­่คือ ความโกรธ ซึ่งอาจอธิบายว่า เป็นเพราะอารมณ์ของวัยรุ่นไม่คงที่ เปลี่ยนแปลงง่าย วู่วาม หุนหันพลันแล่น ขาดความยั้งคิด นอกจากนั้นลักษณะอื่นๆ ที่พบว่าเกี่ยวข้องกับวัยรุ่นทำผิดกฎหมาย ได้แก่ ประวัติสมาชิกในครอบครัว ทำผิดกฎหมาย และใช้สารเสพย์ติด ซึ่งผลใกล้เคียงกับการศึกษาของ Sorensen และ Johnson ¹⁹ อีกทั้งวัยรุ่นที่คณะผู้วิจัยศึกษานั้นเกือบทุกคนใช้สารเสพย์ติดอย่างน้อย 1 ชนิด ทั้งนี้ อาจเป็นเพราะวัยรุ่นเหล่านี้พบเห็นพฤติกรรมที่ไม่ถูกต้อง และไม่ได้รับการตักเตือนว่าเป็นสิ่งที่ผิด จึงยึดถือเป็นแบบอย่าง ดังนั้น บิดามารดาควรปฏิบัติตนเป็นแบบอย่างที่ดี และให้คำแนะนำวัยรุ่นในเรื่องการคบเพื่อน การควบคุมตนเอง และสอนวิธีระบายอารมณ์โกรธไปในทางสร้างสรรค์ เช่น การเล่นกีฬา การปลูกต้นไม้ การวาดรูป รวมทั้งการสอนให้เคารพกฎระเบียบของสังคม

การศึกษานี้ยังมีข้อจำกัดในเรื่องการกระทำผิดซ้ำของวัยรุ่น ที่พบถึงร้อยละ 29.1 ว่านอกจากศึกษาสภาพครอบครัวและการอบรมเลี้ยงดูแล้ว ยังควรศึกษาปัจจัยอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง เช่น บุคลิกภาพและพฤติกรรมของวัยรุ่นเอง หนังสือพิมพ์ และสื่อโทรทัศน์ที่ยั่วยุ เป็นต้น

การวิจัยครั้งนี้สรุปได้ว่า วัยรุ่นที่ทำผิดกฎหมายมาจากครอบครัวแตกแยก ความรัก ความผูกพันของสมาชิกในครอบครัวอยู่ในระดับปานกลาง อีกทั้งสมาชิกในครอบครัวมีประวัติทำผิดกฎหมาย และใช้สารเสพย์ติดค่อนข้างมาก สำหรับการอบรมเลี้ยงดูบิดามารดาเอาใจใส่วัยรุ่นค่อนข้างมาก แต่วัยรุ่นไม่ได้รับความสนใจเท่าที่ควรในเรื่องการคบเพื่อนและการเที่ยวเตร่ ทำให้วัยรุ่นมีโอกาสคบเพื่อนเกเร และถูกชักชวนไปกระทำผิดได้ง่าย ดังนั้น ควรให้ความรู้แก่บิดามารดาและเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง เพื่ออบรมเลี้ยงดูวัยรุ่นได้ถูกต้อง และให้คำแนะนำแก่วัยรุ่นในเรื่องการเลือกคบเพื่อน และการเคารพกฎระเบียบของสังคม ซึ่งเป็นหนทางหนึ่งที่จะป้องกันและลดการกระทำผิดกฎหมายของวัยรุ่นได้

กิตติกรรมประกาศ

คณะผู้วิจัยขอขอบคุณ คณะวิทยากรหลักสูตร"นักวิจัยสาธาณสุขมือทอง" ศ.ดร. เวคิน นพนิตย์ ดร.อนุชิต ล้ำยอดมรรคผลดร.ถนอมวงศ์ ล้ำยอดมรรคผล พ.อ. ดร.ชัยณรงค์ เชิดชู และนางวนัสรา เชาวน์นิยม ที่ให้คำแนะนำที่เป็นประโยชน์ในการวิจัยครั้งนี้ ตลอดจน รศ.พ­.อลิสา วัชรสินธุ ที่ช่วยตรวจสอบความเที่ยงตรงของเนื้อหาในแบบสัมภาษณ์และแบบสอบถาม

เอกสารอ้างอิง

1. ประทักษ์ ลิขิตเลอสรวง. ความรู้เบื้องต้นทางกฎหมายเกี่ยวกับนิติจิตเวชศาสตร์. วารสารโรงพยาบาลนิติจิตเวช 2536; 2(1): 9-21.

2. ประทักษ์ ลิขิตเลอสรวง. กฎหมายเกี่ยวกับนิติจิตเวชเด็ก. วารสารโรงพยาบาลนิติจิตเวช 2535; 1(2): 20-5.

3. สถิติการรับตัวเด็กและเยาวชนระหว่าง สอบสวน พิจารณาและฝึกอบรม. สถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน จังหวัดสุราษฎร์ธานี 2536.

4. สถิติการรับเด็กและเยาวชนระหว่าง สอบสวน พิจารณาและฝึกอบรม. สถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน จังหวัดสุราษฎร์ธานี 2537 - 2539.

5. ศรีธรรม ธนะภูมิ. พัฒนาการทางอารมณ์และบุคลิกภาพ. กรุงเทพมหานคร: ชวนพิมพ์การพิมพ์, 2535: 74-83.

6. ดวงใจ กสานติกุล. วัยรุ่น. ใน : เกษม ตันติผลาชีวะ , บรรณาธิการ. ตำราจิตเวชศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 2 . กรุงเทพมหานคร:โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2536: 818-51.

7. ดวงใจ กสานติกุล. วัยรุ่น. ใน : วันเพ็­ บุ­ประกอบ , อัมพล สูอำพัน, นงพงา ลิ้มสุวรรณ, บรรณาธิการ. จิตเวชเด็กสำหรับกุมารแพทย์. กรุงเทพมหานคร: ชวนพิมพ์การพิมพ์, 2538: 40-51.

8. วันเพ็­ บุ­ประกอบ. การพัฒนาบุคลิกภาพ. ใน : เกษม ตันติผลาชีวะ, บรรณาธิการ. ตำราจิตเวชศาสตร์ พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร :โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2536:139-73.

9. Lewis M, Volkmar FR. Adolescence. In : Clinical aspects of child and adolescent development. 3 rd ed . London: Lea and Febiger, 1990:211-52.

10. กิติพัฒน์ นนทปัทมะดุลย์. ครอบครัวที่มีคุณภาพ. กรมประชาสงเคราะห์ 2529; 29(6) : 26-30.

11. วราภรณ์ รักวิจัย. การอบรมเลี้ยงดูเด็กปฐมวัย. กรุงเทพมหานคร: แสงศิลป์การพิมพ์, 2533:11-52.

12. อัจฉรา ทองตัน. การกระทำผิดของเด็กและเยาวชนในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ปริ­­าสังคมศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาอาช­าวิทยาและงานยุติธรรม. นครปฐม: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล, 2536 : 146 หน้า.

13. Berk LE. Juvenile delinquency, moral development. In : Child development. 3rd ed . Boston : Allyn and Bacon , 1994 : 510-1.

14. Hoge RD, Andrews DA, Leschied AW. An investigation of risk and protective factors in a sample of youthful offenders. J Child Psychol Psychiary 1996; 37: 419-24.

15. ศิริบูรณ์ สายโกสุม. ความสัมพันธ์ในครอบครัวและความก้าวร้าวของวัยรุ่น. วารสารรามคำแหง ฉบับศึกษาศาสตร์ 2534; 14(3) : 108-17.

16. Sampson RJ, Laub JH. Urban poverty and the family context of delinquency : a new look at structure and process in a classic study. Child Dev 1994 ; 65: 523-40.

17. Spender Q, Scott S. Conduct disorder. Curr Opin Psychiatry 1996 ; 9: 273- 7.

18. ขัตติยา รัตนดิลก. ลักษณะทางสังคม จิตใจของเยาวชนผู้กระทำผิดซ้ำ ณ สถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชนกลาง : ศึกษากรณีบ้านกรุณาและบ้านปราณี. วารสารจิตวิทยาคลินิก 2539 ; 27(2) : 50-60.

19. Sorensen E, Johnson E. Subtypes of incarcerated delinquents constructed via cluster analysis. J Child Psychol Psychiatry 1996; 37: 293-303.

20. Lion JR. Aggression. In : Kaplan, HI , Sadock, BJ, eds. Comprehensive textbook of psychiatry, 6 th ed. Baltimore: Williams & Wilkins, 1995: 310-7.

21. อุมาพร ตรังคสมบัติ. ครอบครัวบำบัด : ทางเลือกใหม่ในการแก้ปั­หาของเด็ก. กรมประชาสงเคราะห์ 2536 ; 36(2) : 36-44.

22. ยศ สันตสมบัติ. มนุษย์กับวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2537: 95-120.

23. Cashwell CS ,Vacc NA : Family functioning and risk behaviors: influences on adolescent delinquency. J School Counselor 1996; 44: 105-14.

ตารางที่ 1 จำนวนและร้อยละของวัยรุ่นกระทำผิดกฎหมายจำแนกตามประเภทคดี

ตารางที่ 2 จำนวน และร้อยละ ของสภาพครอบครัวของวัยรุ่น (จำนวน = 86 )

ตารางที่ 3 ค่าร้อยละ ( ความถี่ ) ของการอบรมเลี้ยงดูวัยรุ่นแบบประชาธิปไตย ( จำนวน=86 )

 ตารางที่ 4 ค่าร้อยละ ( ความถี่ ) ของการอบรมเลี้ยงดูวัยรุ่นแบบปล่อยปละละเลย (จำนวน=86)